Zoals de meeste van jullie wel weten, ben ik mama van een kleine spruit van 8 maanden. Ik probeer mijn eigen weg te vinden in verzorgen en opvoeden. Ik ben van mening dat hij nog een baby is en ik geen drilsergeant hoef te zijn. Maar op weg naar mijn eigen visie, staan ontzettend veel tegenstrijdige meningen en gedachtes aan de kant van de weg te schreeuwen. Het is ontzettend moeilijk om op ‘total-ignore’ stand je eigen weg te vervolgen zonder af en toe af te dwalen. De meeste van deze twijfel-momenten krijg ik tijdens bedtijd. ‘s Nachts slaapt onze kleine man als een roosje, ook het naar bed doen is nooit een probleem. Overdag is dat soms wat anders. Soms heb je een krijsend kind in bed liggen. En dan komen de twijfels. Moet hij wel slapen? Moet hij niet slapen? Is hij niet moe? Is hij niet te moe? Moet ik hem pakken? Moet ik hem laten liggen? Of je een kind in slaap moet laten huilen, die discussie wil ik hier niet beginnen. Ik heb daar mijn eigen mening over, over mijn eigen kind, net zoals velen misschien een andere mening hebben of dezelfde mening delen. Het gaat mij om iets anders. Namelijk…
Hem geven waar hij behoefte aan heeft. En dat is dus niet hetzelfde als hem geven wat hij wil. Op de meeste momenten van krijsen bij het naar bed doen, is hij echt moe en heb ik eigenlijk te lang gewacht met hem naar bed brengen. Dat weet ik. Dus geef ik hem waar hij behoefte aan heeft. Slaap. Zodra ik een twijfel-moment op voel komen, ga ik even goed denken wat hij nu eigenlijk echt nodig heeft. En dan zegt mijn gevoel altijd, dat hij moet slapen. En op die momenten klopt dat gevoel ook altijd!
Deze eye-opener heeft mij ook geholpen met voeding. Meestal, als de kleine net lag te slapen, ging ik als een razende door de kasten zoeken naar eten. Maar waar had ik behoefte aan? Op dat moment denk je misschien aan ‘ETEN!’ maar dat was het eigenlijk nooit. Het was eigenlijk gewoon rust. Rust in mijn hoofd. Even aan niks denken. En dat moest ik mijzelf dan ook geven. Even op de bank met een tijdschrift, even rust! Zonder eten. En sinds ik nu altijd even stilsta met de vraag: ‘Waar heb ik nu echt behoefte aan?’ lukt het mij veel makkelijker om eten te laten staan.
Vraag jezelf dus ook eens af als je in een stress situatie naar eten wilt grijpen: waar je heb je nu echt behoefte aan?
Rust? Duidelijkheid?
Geef je zelf waar je behoefte aan hebt, niet aan wat je op dat moment lijkt te willen. Doe wat goed is, niet wat makkelijk is!
Leefse!
Renske
P.S: Op de foto mijn allerknapste <3 toen overigens nog maar een paar weekjes/maandjes oud.
